Na Lower Zambezi NP wilden we naar Mana Pools NP rijden. Hemelsbreed ligt dit park slechts op enkele kilometers van elkaar, slechts gescheiden door de Zambezi en de Kafue Rivier. Met de auto moet je helemaal omrijden, eerst richting het westen langs de Zambezi, om vervolgens met een kleine veerboot de Kafue over te steken en bij Chirundu een grote brug over de Zambezi te nemen. Daar aangekomen stond er een groot, vrij nieuw gebouw waar zowel de Zambiaanse als de Zimbabwaanse grenszaken geregeld konden worden. Na een balie of 7 en het beleefd afwijzen van het geven van een “present” aan 1 van de beambten was alles rond en konden we verder op pad.
In Mana Pools NP is verder niets te krijgen en moet je volledig zelfvoorzienend zijn. Aangezien onze gasfles leeg was, moesten we iets zien te regelen. Niet makkelijk, want we kwamen alleen winkeltje met een heel beperkt assortiment en een benzinestation tegen. Bij het benzinestation wilde een aardige vrachtwagenchauffeur ons wel helpen en reed een stukje met ons mee. Hij wilde ons zijn gasfles verhuren, maar dat ging helaas niet door, omdat de verbinding naar de gasslang kapot bleek. Vervolgens nam hij ons mee naar zijn blanke baas Lodie, die hij aanduidde als “my president”. Na een praatje kregen we een grote gasfles mee van Lodie en een uitnodiging bij hem te overnachten als we terug kwamen uit Mana Pools.
Mana Pools NP is het favoriete park van veel Zimbabwanen en de reden hiervoor is dat het toegestaan is om in het park te lopen zonder een gids. Dit is in geen enkel ander park mogelijk. Wij hielden het toch maar bij de veilige auto...
Eerst kregen we te maken met een organisatie en efficiëntie die we wel vaker zijn tegengekomen in Afrika; we hadden niet gereserveerd en dit was al lastig, maar gelukkig waren er 3 plekken voor mensen zonder reservering. Na het uitgebreid invullen van een stuk of 3 doordrukvellen mochten we op nummer 1 van deze plekken staan. We reden naar de campsite en daar aangekomen bleek hier helemaal niemand te verblijven, behalve…, op de aan ons toegekende plaats, waar een tafel en stoelen stonden van twee andere Nederlanders die nog op pad waren in het park…
We namen dus een andere plaats die nog mooier gelegen lag, vlak langs de Zambezi. Dit keer werden we ’s nachts vergezeld door een grote groep impala’s en een hyena die vlak langs ons liep en zijn aanwezigheid duidelijk maakte met zijn karakteristieke gehuil. Ook waren er weer volop nijlpaarden aanwezig die door de echo in de rivierbedding luider klonken dan ooit. We vonden het park heel mooi hoewel we qua wildlife niet eens zo veel hebben gezien. Daarvoor moet je het park goed kennen, begrepen we, en er eigenlijk wat langer doorbrengen.
After having visited Lower Zambezi NP we drove to Mana Pools NP in Zimbabwe, which is on the other side of the river. But to get there by car we had to make a long detour, following the Zambezi river to the west first, then crossing the Kafue river with a small pontoon, to take a bridge over the Zambezi at Chirundu. The border building was rather new and the Zambezian and Zimbabwan posts were both organised here. After having passed about 7 counters and politely declining the request for a “present” of one of the officials everything was arranged en we could continue our drive into Zimbabwe. Mana Pools NP is a self-catering Park and there are no shops or restaurants. We ran out of gas so we had to arrange something to be able to cook. This was not so easy as we only found a very basic shop and a petrol station. At the petrol station we met a friendly truck driver who was willing to help us. He drove with us a bit and wanted to rent his gas bottle to us but unfortunately the connector did not function properly. He then took us to his white boss named Lodie who he named “my president”. After talking with him for a while he gave us his own huge gas bottle to use during stay at the park and he invited us to stay at his place for a night after our visit to the park.
Mana Pools NP is the favourite park of many Zimbabweans because in this park it’s allowed to do unguided walks. This is not possible in any other park. We decided to stay in our safe car..
At the registration office we were confronted with typical African organisation and efficiency, which was not the first and wouldn’t be the last time; we didn’t have a reservation and this made things very difficult for the lady behind the desk, but fortunately there were 3 sites for people without a reservation. After filling in about 3 forms we were allowed to stay at number 1 of these 3 sites. When we arrived there we found out there was no one else on the whole campsite, except at number 1 that was assigned to us, where we found a table and 2 chairs of a Dutch couple who were doing a game drive…
We took another spot that was situated very nicely at the Zambezi River. This time at night we were accompanied by a huge group of impalas and a hyena who passed our site very nearby and let us know he was there with his typical howling sounds. There were also a lot of hippos who’s sounds were louder than ever due to the echo in the river bed. We liked the Park very much although we didn’t get to see a lot of wildlife. We heard later that you need to know the Park a bit better for this and spend some more time.
In Mana Pools NP is verder niets te krijgen en moet je volledig zelfvoorzienend zijn. Aangezien onze gasfles leeg was, moesten we iets zien te regelen. Niet makkelijk, want we kwamen alleen winkeltje met een heel beperkt assortiment en een benzinestation tegen. Bij het benzinestation wilde een aardige vrachtwagenchauffeur ons wel helpen en reed een stukje met ons mee. Hij wilde ons zijn gasfles verhuren, maar dat ging helaas niet door, omdat de verbinding naar de gasslang kapot bleek. Vervolgens nam hij ons mee naar zijn blanke baas Lodie, die hij aanduidde als “my president”. Na een praatje kregen we een grote gasfles mee van Lodie en een uitnodiging bij hem te overnachten als we terug kwamen uit Mana Pools.
Mana Pools NP is het favoriete park van veel Zimbabwanen en de reden hiervoor is dat het toegestaan is om in het park te lopen zonder een gids. Dit is in geen enkel ander park mogelijk. Wij hielden het toch maar bij de veilige auto...
Eerst kregen we te maken met een organisatie en efficiëntie die we wel vaker zijn tegengekomen in Afrika; we hadden niet gereserveerd en dit was al lastig, maar gelukkig waren er 3 plekken voor mensen zonder reservering. Na het uitgebreid invullen van een stuk of 3 doordrukvellen mochten we op nummer 1 van deze plekken staan. We reden naar de campsite en daar aangekomen bleek hier helemaal niemand te verblijven, behalve…, op de aan ons toegekende plaats, waar een tafel en stoelen stonden van twee andere Nederlanders die nog op pad waren in het park…
We namen dus een andere plaats die nog mooier gelegen lag, vlak langs de Zambezi. Dit keer werden we ’s nachts vergezeld door een grote groep impala’s en een hyena die vlak langs ons liep en zijn aanwezigheid duidelijk maakte met zijn karakteristieke gehuil. Ook waren er weer volop nijlpaarden aanwezig die door de echo in de rivierbedding luider klonken dan ooit. We vonden het park heel mooi hoewel we qua wildlife niet eens zo veel hebben gezien. Daarvoor moet je het park goed kennen, begrepen we, en er eigenlijk wat langer doorbrengen.
After having visited Lower Zambezi NP we drove to Mana Pools NP in Zimbabwe, which is on the other side of the river. But to get there by car we had to make a long detour, following the Zambezi river to the west first, then crossing the Kafue river with a small pontoon, to take a bridge over the Zambezi at Chirundu. The border building was rather new and the Zambezian and Zimbabwan posts were both organised here. After having passed about 7 counters and politely declining the request for a “present” of one of the officials everything was arranged en we could continue our drive into Zimbabwe. Mana Pools NP is a self-catering Park and there are no shops or restaurants. We ran out of gas so we had to arrange something to be able to cook. This was not so easy as we only found a very basic shop and a petrol station. At the petrol station we met a friendly truck driver who was willing to help us. He drove with us a bit and wanted to rent his gas bottle to us but unfortunately the connector did not function properly. He then took us to his white boss named Lodie who he named “my president”. After talking with him for a while he gave us his own huge gas bottle to use during stay at the park and he invited us to stay at his place for a night after our visit to the park.
Mana Pools NP is the favourite park of many Zimbabweans because in this park it’s allowed to do unguided walks. This is not possible in any other park. We decided to stay in our safe car..
At the registration office we were confronted with typical African organisation and efficiency, which was not the first and wouldn’t be the last time; we didn’t have a reservation and this made things very difficult for the lady behind the desk, but fortunately there were 3 sites for people without a reservation. After filling in about 3 forms we were allowed to stay at number 1 of these 3 sites. When we arrived there we found out there was no one else on the whole campsite, except at number 1 that was assigned to us, where we found a table and 2 chairs of a Dutch couple who were doing a game drive…
We took another spot that was situated very nicely at the Zambezi River. This time at night we were accompanied by a huge group of impalas and a hyena who passed our site very nearby and let us know he was there with his typical howling sounds. There were also a lot of hippos who’s sounds were louder than ever due to the echo in the river bed. We liked the Park very much although we didn’t get to see a lot of wildlife. We heard later that you need to know the Park a bit better for this and spend some more time.
Na twee nachten in het park verbleven te hebben, besloten we om Mana Pools te verlaten en de uitnodiging van Lodie te accepteren. Daar aangekomen, werd direct zijn “man cave” geopend en kregen zijn werknemers allerlei opdrachten zoals het halen van extra bier, het bereiden van een goede maaltijd en het in orde maken van de gastenkamer. Na een aantal biertjes en wodka cola’s werd het steeds gezelliger en vertelde Lodie uitgebreid over zijn leven in Zimbabwe.
Zijn familie had een boerderij, maar is zoals vele andere blanke families op een zeer grove manier weggejaagd na de invoering van de landhervormingspolitiek van President Mugabe. Van de ongeveer 30.000 blanke mensen die in Zimbabwe woonden zijn er naar schatting nog rond de 10.000 over. Veel boeren zijn vertrokken naar bijvoorbeeld Australië of Zambia, waar de regering van Zimbabwe ironisch genoeg nu zijn graan vandaan moet halen om voldoende voedsel voor de bevolking te hebben. En dat terwijl in het verleden Zimbabwe de “grain basket” van zuidelijk Afrika werd genoemd. Lodie had nog veel wroeging over alles wat er gebeurd was. Nadat zijn bedrijf in het vervoeren van brandstof van Mozambique naar Congo failliet was gegaan na een paar verongelukte trucks had hij nu een bedrijf waarmee hij verongelukte vrachtwagens wegtakelt. Een lucratieve zaak aangezien hij nu in het bergachtige gebied aan de grens met Zambia was gaan wonen waar regelmatig vrachtwagens van de weg geraken.
Het was voor ons apart om te zien dat hij een aantal zwarte mensen voor hem had werken die fungeerden als tuinman, kok of schoonmaker. Een paar van hen woonde in hele kleine huisjes in zijn tuin. Lodie vertelde dat omdat hij blank was, en dus rijk in de ogen van de lokale bevolking, diverse mensen naar hem toe kwamen en hem om hulp voor van alles en nog wat vroegen. Zo had hij onlangs een lekkende waterput gerepareerd omdat het minimaal 2 weken zou duren voordat de gemeente er iets aan kon doen, voorzag hij het lokale voetbalteam van shirts en hielp hij mensen winkeltjes te openen zodat ze wat inkomsten hadden. We kregen af en toe wel het gevoel van een racistische houding en hoewel Lodie dat aanvankelijk ontkende gaf hij later op de avond toe dat hij dat eigenlijk wel was; zijn zoon zou bijvoorbeeld echt niet thuis mogen komen met een donkere vrouw. We hadden hier uiteraard onze bedenkingen bij maar enige nuance is hier zeker op zijn plaats gezien zijn persoonlijke verleden. Het was heel gezellig met Lodie en hij heeft ons nog allerlei mooie verhalen verteld over de wilde dieren in Zimbabwe, zijn hobby tijgervis vissen en nog veel meer.
We decided after two nights in the Park to accept Lodies invitation. When we arrived at his house his “man cave” was opened immediately and his employees got all kinds of orders like buying extra beer, cooking us a nice meal and preparing the guest room. After a couple of beers and wodka cokes the atmosphere became nicer and nicer and Lodie told us a lot about his life in Zimbabwe.
His family used to own a farm, but as so many other white farming their farm was taken over in a very brutal way after the introduction of the land reform politics of President Mugabe. Of the around 30.000 white people who used to live in Zimbabwe probably less then 10.000 are left nowadays. Many of them have started farms in other countries like Australia or Zambia. Ironically while in the past Zimbabwe was the “grain basket” of southern Africa the government of Zimbabwe has to buy grain of these farmers nowadays in order to have enough food for the population. Lodie was still frustrated about everything that had happened. He started a petrol transport company and did transports from Mozambique to D.R. Congo but after 3 trucks got total loss after accidents he had to sell it. Now he just started a lucrative new company in the recovery of truck wrecks. In the mountainous area where he lived now trucks got off the road regularly so there was enough to do.
It was a bit strange for us to see that Lodie had several black employees working for him and functioned as cook, gardener or housekeeper. A few of them lived in tiny houses in his garden. Lodie told us that because he was white people considered him to be rich and many of them came to him to ask for favours. Recently he had fixed a broken water well because it would take at least 2 weeks before the local government would fix it. He had sponsored the local football team with t-shirts and had helped people to open little stores so they would have some income. We noticed a racist attitude sometimes and although he denied it first, Lodie admitted later that he actually was a racist; he would for example never allow his son to come home with a black woman. We disagreed with these beliefs but realized on the other hand that his personal history plays a major role and that he was raised in a certain way.
We had a very good time with Lodie and he told us all kinds of cool stories about his experiences with wildlife in Zimbabwe, his hobby tiger fishing and many more.
Zijn familie had een boerderij, maar is zoals vele andere blanke families op een zeer grove manier weggejaagd na de invoering van de landhervormingspolitiek van President Mugabe. Van de ongeveer 30.000 blanke mensen die in Zimbabwe woonden zijn er naar schatting nog rond de 10.000 over. Veel boeren zijn vertrokken naar bijvoorbeeld Australië of Zambia, waar de regering van Zimbabwe ironisch genoeg nu zijn graan vandaan moet halen om voldoende voedsel voor de bevolking te hebben. En dat terwijl in het verleden Zimbabwe de “grain basket” van zuidelijk Afrika werd genoemd. Lodie had nog veel wroeging over alles wat er gebeurd was. Nadat zijn bedrijf in het vervoeren van brandstof van Mozambique naar Congo failliet was gegaan na een paar verongelukte trucks had hij nu een bedrijf waarmee hij verongelukte vrachtwagens wegtakelt. Een lucratieve zaak aangezien hij nu in het bergachtige gebied aan de grens met Zambia was gaan wonen waar regelmatig vrachtwagens van de weg geraken.
Het was voor ons apart om te zien dat hij een aantal zwarte mensen voor hem had werken die fungeerden als tuinman, kok of schoonmaker. Een paar van hen woonde in hele kleine huisjes in zijn tuin. Lodie vertelde dat omdat hij blank was, en dus rijk in de ogen van de lokale bevolking, diverse mensen naar hem toe kwamen en hem om hulp voor van alles en nog wat vroegen. Zo had hij onlangs een lekkende waterput gerepareerd omdat het minimaal 2 weken zou duren voordat de gemeente er iets aan kon doen, voorzag hij het lokale voetbalteam van shirts en hielp hij mensen winkeltjes te openen zodat ze wat inkomsten hadden. We kregen af en toe wel het gevoel van een racistische houding en hoewel Lodie dat aanvankelijk ontkende gaf hij later op de avond toe dat hij dat eigenlijk wel was; zijn zoon zou bijvoorbeeld echt niet thuis mogen komen met een donkere vrouw. We hadden hier uiteraard onze bedenkingen bij maar enige nuance is hier zeker op zijn plaats gezien zijn persoonlijke verleden. Het was heel gezellig met Lodie en hij heeft ons nog allerlei mooie verhalen verteld over de wilde dieren in Zimbabwe, zijn hobby tijgervis vissen en nog veel meer.
We decided after two nights in the Park to accept Lodies invitation. When we arrived at his house his “man cave” was opened immediately and his employees got all kinds of orders like buying extra beer, cooking us a nice meal and preparing the guest room. After a couple of beers and wodka cokes the atmosphere became nicer and nicer and Lodie told us a lot about his life in Zimbabwe.
His family used to own a farm, but as so many other white farming their farm was taken over in a very brutal way after the introduction of the land reform politics of President Mugabe. Of the around 30.000 white people who used to live in Zimbabwe probably less then 10.000 are left nowadays. Many of them have started farms in other countries like Australia or Zambia. Ironically while in the past Zimbabwe was the “grain basket” of southern Africa the government of Zimbabwe has to buy grain of these farmers nowadays in order to have enough food for the population. Lodie was still frustrated about everything that had happened. He started a petrol transport company and did transports from Mozambique to D.R. Congo but after 3 trucks got total loss after accidents he had to sell it. Now he just started a lucrative new company in the recovery of truck wrecks. In the mountainous area where he lived now trucks got off the road regularly so there was enough to do.
It was a bit strange for us to see that Lodie had several black employees working for him and functioned as cook, gardener or housekeeper. A few of them lived in tiny houses in his garden. Lodie told us that because he was white people considered him to be rich and many of them came to him to ask for favours. Recently he had fixed a broken water well because it would take at least 2 weeks before the local government would fix it. He had sponsored the local football team with t-shirts and had helped people to open little stores so they would have some income. We noticed a racist attitude sometimes and although he denied it first, Lodie admitted later that he actually was a racist; he would for example never allow his son to come home with a black woman. We disagreed with these beliefs but realized on the other hand that his personal history plays a major role and that he was raised in a certain way.
We had a very good time with Lodie and he told us all kinds of cool stories about his experiences with wildlife in Zimbabwe, his hobby tiger fishing and many more.
Na een korte nacht reden we richting Harare, waar we uitgenodigd waren door Stewart Rickards, een 6e generatie blanke Zimbabwaan met wie Wiep nog contact had gehouden na het beklimmen van de Kilimanjaro 6 jaar geleden. Hij woont met zijn ouders zo’n 20 kilometer ten zuiden van Harare. Zelf had hij een paar jaar geleden een soortgelijke trip gemaakt als wij nu aan het maken zijn en hij dacht dat het wel lekker zou zijn voor ons om een paar dagen bij te komen, wat onderhoud aan de auto te doen, etc. Hij had een keer tussen neus en lippen door genoemd dat zijn familie in de tabak deed, wat ons natuurlijk al nieuwsgierig maakte omdat zij dus 1 van de weinigen blanke families zijn die het politieke beleid van Mugabe hebben overleefd. We dachten een paar nachtjes in hun tuin te mogen verblijven maar toen we aankwamen bleek het toch even wat anders te zitten. Hun boerderij is een 400 hectare groot bedrijf met 165 werknemers die allen met hun families op de boerderij wonen. We werden hartelijk ontvangen door Philippa Rickards in hun mooie huis en we mochten in het gastenverblijf verblijven met 2 slaapkamers en een eigen badkamer. Dave, de vader van Stewart had de boerderij helemaal zelf opgebouwd en gemaakt tot een succesvol bedrijf waarbij hij op de meest efficiënte manier tabak van de hoogste kwaliteit wist te verbouwen. Hij had samen met 3 andere boeren een eigen dam gebouwd die ten tijde van de aanleg de op 1 na grootste particuliere dam in Zimbabwe was. We zijn door Stewart en Dave uitgebreid rondgeleid over het hele bedrijf en hebben alle ins en outs gehoord over het verbouwen van tabak, waar behoorlijk wat bij komt kijken. Ook hoorden we uitgebreid over alle problemen waar ze mee te maken hebben gehad; Dave had inmiddels bijna 200 rechtszaken achter de rug om zijn boerderij te kunnen behouden. Zijn land ter waarde van miljoenen dollars is onteigend door de overheid en hij heeft 100 hectare moeten inleveren. Er hebben een keer 150 man met machetes voor de poort gestaan en twee keer hebben ze op het punt gestaan om met de familie het land te verlaten waardoor ze een paar jaar uit verhuisdozen hebben geleefd. Toch is het Dave door zijn enorme vastberadenheid tot nu toe gelukt zijn boerderij te behouden en is het de bedoeling dat Stewart het gaat overnemen.
We zijn enorm verwend en alles werd voor ons geregeld. Kok Eddie bereidde 3 keer per dag de meest fantastische maaltijden, huishoudster Mercy deed onze was, Million poetste de auto van buiten en van binnen en Last heeft allerlei kleine opknapklusjes aan Buster verricht, waaronder het ophogen van de koelkast en het repareren van de kentekenplaatverlichting. We waren nu toch ook echt aan 2 nieuwe banden toe en Stewart hielp ons met het aanschaffen hiervan. Hij heeft ons meegenomen naar Harare en we zijn mee geweest naar een vee veiling, want nu het lijkt dat de onrust rond de boerderij even weg is, is er besloten ook weer wat vee te gaan houden. Ook zijn we met een bootje en met een kano het stuwmeer opgegaan, waar het net was of we middenin een nationaal park zaten. Een aantal visarenden zaten mooi op een tak en ook een krokodil plonsde vlak voor ons het water in.
Het was voor ons weer wennen om te zien dat alleen zwarte mensen het werk verrichten voor een rijke blanke familie en misschien komt bovenstaand “koloniaal” over, maar het was duidelijk dat er sprake was van groot wederzijds respect en de familie Rickards behandelt niet alleen hun werknemers heel goed maar ook hun familie. In totaal wonen er 600 mensen op de boerderij en alle kinderen van de werknemers kunnen op hun kosten naar school. Ze waren er trots op dat 1 van de kinderen van hun werknemers het inmiddels geschopt heeft tot een top-arts in Zuid-Afrika. We zijn ongelooflijk gastvrij ontvangen en het was net of we deel uitmaakten van de familie. We hebben veel gelachen met Dave die een enorm gevoel voor humor heeft. We zijn niet voor niets 5 dagen gebleven..
After a short night we drove towards Harare. We were invited by Stewart Rickards, a 6th generation white Zimbabwean who Wiep had met 6 years earlier while climbing the Kilimanjaro. He lives about 20km south of Harare with his parents. A couple of years ago he made an overland trip from Zimbabwe to Cairo and he thought it would be nice for us to relax for some days at his place, do some maintenance to the car, etc. He had mentioned once that his family grew and sold tobacco. This made us curious of course, since this meant they somehow survived the Mugabe politics. We thought we could stay in their garden for a few nights but when we arrived things turned out to be different. The farm is 400 hectares and employes 165 people who all live on the farm with their families. We were welcomed warmly by Philippa Rickards in their nice house which was built by Dave Rickards, Stewarts father. We could stay in the guest house with 2 bedrooms and our own bathroom. Dave had built up the whole farm and made it a successful company that grew tobacco of the highest quality in the most efficient way. He had even built a huge dam together with 3 other farmers that was the second largest privately built dam at the time. Stewart and Dave showed us the whole farm and told us all about the ins and outs of growing tobacco. It was very interesting and we enjoyed the great sense of humour of Dave. We heard all about the problems they had to deal with; there have been almost 200 cases in court until now about their rights to continue to farm. All the land, worth millions of dollars, was dispossessed by the government and 100 hectares had to be given away completely. They have faced a situation in which 150 men armed with machetes were standing in front of the gate and two times the family was ready to leave the country. They’ve lived out of moving boxes for a couple of years. Still due to the enormous determination of Dave and his family they have succeeded to keep their farm. Things seem to normalise now and the plan is that Stewart takes over the farm in the future.
We were spoiled like crazy and everything was arranged for us. Cook Eddie made fantastic meals 3 times a day, housekeeper Mercy did our laundry, Million cleaned our car on the inside and the outside and Last did all kinds of jobs like repairing the licence plate light and lifting up the fridge in the car. Our back tyres really needed to be changed now and Stewart helped us buying 2 new ones. He took us to Harare and showed us around. We joined Dave and Stewart to a cattle auction. Their plan is to have high quality cattle on their farm again as they’ve had in the past but stopped doing because of all the unrest.
We relaxed on the lake on the farm in a canoe and in a motorised boat. It was like we were in the middle of a national park seeing fish eagles, crocodiles and other nice birds.
It was unfamiliar for us to see a lot of black employees working for a white farming family and the above may give a “colonial” impression but it was clear that that the employees are treated very well and that there was a lot of respect from both sides. In total about 600 people live on the farm and all the school fees of the employees’ children are paid. They were very proud that one of them is a very successful doctor now in South Africa.
Dave, Philippa, Lisa and Stewart thank you very much for your amazing hospitality, all the best and we hope we can meet again!
We zijn enorm verwend en alles werd voor ons geregeld. Kok Eddie bereidde 3 keer per dag de meest fantastische maaltijden, huishoudster Mercy deed onze was, Million poetste de auto van buiten en van binnen en Last heeft allerlei kleine opknapklusjes aan Buster verricht, waaronder het ophogen van de koelkast en het repareren van de kentekenplaatverlichting. We waren nu toch ook echt aan 2 nieuwe banden toe en Stewart hielp ons met het aanschaffen hiervan. Hij heeft ons meegenomen naar Harare en we zijn mee geweest naar een vee veiling, want nu het lijkt dat de onrust rond de boerderij even weg is, is er besloten ook weer wat vee te gaan houden. Ook zijn we met een bootje en met een kano het stuwmeer opgegaan, waar het net was of we middenin een nationaal park zaten. Een aantal visarenden zaten mooi op een tak en ook een krokodil plonsde vlak voor ons het water in.
Het was voor ons weer wennen om te zien dat alleen zwarte mensen het werk verrichten voor een rijke blanke familie en misschien komt bovenstaand “koloniaal” over, maar het was duidelijk dat er sprake was van groot wederzijds respect en de familie Rickards behandelt niet alleen hun werknemers heel goed maar ook hun familie. In totaal wonen er 600 mensen op de boerderij en alle kinderen van de werknemers kunnen op hun kosten naar school. Ze waren er trots op dat 1 van de kinderen van hun werknemers het inmiddels geschopt heeft tot een top-arts in Zuid-Afrika. We zijn ongelooflijk gastvrij ontvangen en het was net of we deel uitmaakten van de familie. We hebben veel gelachen met Dave die een enorm gevoel voor humor heeft. We zijn niet voor niets 5 dagen gebleven..
After a short night we drove towards Harare. We were invited by Stewart Rickards, a 6th generation white Zimbabwean who Wiep had met 6 years earlier while climbing the Kilimanjaro. He lives about 20km south of Harare with his parents. A couple of years ago he made an overland trip from Zimbabwe to Cairo and he thought it would be nice for us to relax for some days at his place, do some maintenance to the car, etc. He had mentioned once that his family grew and sold tobacco. This made us curious of course, since this meant they somehow survived the Mugabe politics. We thought we could stay in their garden for a few nights but when we arrived things turned out to be different. The farm is 400 hectares and employes 165 people who all live on the farm with their families. We were welcomed warmly by Philippa Rickards in their nice house which was built by Dave Rickards, Stewarts father. We could stay in the guest house with 2 bedrooms and our own bathroom. Dave had built up the whole farm and made it a successful company that grew tobacco of the highest quality in the most efficient way. He had even built a huge dam together with 3 other farmers that was the second largest privately built dam at the time. Stewart and Dave showed us the whole farm and told us all about the ins and outs of growing tobacco. It was very interesting and we enjoyed the great sense of humour of Dave. We heard all about the problems they had to deal with; there have been almost 200 cases in court until now about their rights to continue to farm. All the land, worth millions of dollars, was dispossessed by the government and 100 hectares had to be given away completely. They have faced a situation in which 150 men armed with machetes were standing in front of the gate and two times the family was ready to leave the country. They’ve lived out of moving boxes for a couple of years. Still due to the enormous determination of Dave and his family they have succeeded to keep their farm. Things seem to normalise now and the plan is that Stewart takes over the farm in the future.
We were spoiled like crazy and everything was arranged for us. Cook Eddie made fantastic meals 3 times a day, housekeeper Mercy did our laundry, Million cleaned our car on the inside and the outside and Last did all kinds of jobs like repairing the licence plate light and lifting up the fridge in the car. Our back tyres really needed to be changed now and Stewart helped us buying 2 new ones. He took us to Harare and showed us around. We joined Dave and Stewart to a cattle auction. Their plan is to have high quality cattle on their farm again as they’ve had in the past but stopped doing because of all the unrest.
We relaxed on the lake on the farm in a canoe and in a motorised boat. It was like we were in the middle of a national park seeing fish eagles, crocodiles and other nice birds.
It was unfamiliar for us to see a lot of black employees working for a white farming family and the above may give a “colonial” impression but it was clear that that the employees are treated very well and that there was a lot of respect from both sides. In total about 600 people live on the farm and all the school fees of the employees’ children are paid. They were very proud that one of them is a very successful doctor now in South Africa.
Dave, Philippa, Lisa and Stewart thank you very much for your amazing hospitality, all the best and we hope we can meet again!
Maar het werd tijd om weer op pad te gaan. De volgende bestemming was Matobo NP, een ruig rotsachtig park waar het uitzicht vanaf “World’s View Point” fantastisch was. We hoopten hier ook eindelijk de neushoorn te zien. We boekten een gids die ons eerst met een auto en vervolgens te voet het park mee in nam. Vier uur lang heeft hij non-stop sporen gevolgd op basis van pootafdrukken en ontlasting, maar helaas mocht het niet zo zijn er eentje te vinden, misschien ook wel symbolisch voor het feit dat deze dieren met uitsterven bedreigd zijn. Er was een beleid waarbij er rangers 12 dagen op en 12 dagen af de neushoorns in de gaten hielden. Later hoorden we dat ze allemaal onthoornd waren, wat een dubieuze oplossing is aangezien er nog steeds 8 kilogram niet zichtbare hoorn over is waar stropers alsnog voor zullen gaan als ze er eentje vinden. Het maakt maar weer eens duidelijk hoe groot het probleem is van de met uitsterven bedreigde neushoorn en daarom hopen we ook dat nog meer mensen ons goede doel willen sponsoren!
Instead of the planned 2 nights we stayed for 5 nights but now it was really time to move on. The next destination was Matobo NP, a rough park with nice rock formations where the “Worlds View Point” was fantastic. We hoped to finally see some rhino’s here. We booked a guide who joined us in our car to search for them on foot in the middle of the park. For 4 hours we ran behind him following trails and pooh but unfortunately we didn’t see them, which is maybe symbolic for the fact that they are threatened with extinction. There was a special programme trying to protect the rhinos against poachers and there were rangers keeping an eye on them for 12 days in a row after which they were rotated. We heard later that the horns of all the rhinos were taken removed as part of the policy to protect them. We doubt whether this is a good solution since there is still about 8kg of ivory left on the inside and poachers will still go for this. It’s another illustration of the huge threat there is to rhinos and that’s why we are hoping that more people are willing to sponsor our charity!
Instead of the planned 2 nights we stayed for 5 nights but now it was really time to move on. The next destination was Matobo NP, a rough park with nice rock formations where the “Worlds View Point” was fantastic. We hoped to finally see some rhino’s here. We booked a guide who joined us in our car to search for them on foot in the middle of the park. For 4 hours we ran behind him following trails and pooh but unfortunately we didn’t see them, which is maybe symbolic for the fact that they are threatened with extinction. There was a special programme trying to protect the rhinos against poachers and there were rangers keeping an eye on them for 12 days in a row after which they were rotated. We heard later that the horns of all the rhinos were taken removed as part of the policy to protect them. We doubt whether this is a good solution since there is still about 8kg of ivory left on the inside and poachers will still go for this. It’s another illustration of the huge threat there is to rhinos and that’s why we are hoping that more people are willing to sponsor our charity!
Na Matobo reden we 500 kilometer naar Vic Falls waarbij we onderweg het record hadden van 18 politie controleposten. Bij 5 ervan werden we aangehouden, maar na het laten zien van onze paspoorten, rijbewijzen, werkende remlichten, brandblussers, reflectoren, verzekeringspapieren etc. mochten we overal doorrijden.
In Vic Falls hebben we uiteraard de watervallen bekeken die maar bij de helft van alle viewpoints echt zichtbaar waren omdat de waterhoeveelheid van de watervallen in deze tijd van het jaar het grootst is. Maar liefst 5500 kubieke meter water dendert iedere seconde naar beneden! Het was zeer indrukwekkend om het geweld van de watervallen van dichtbij te zien. Tot 100 kilometer verderop is de opstijgende waterdamp nog duidelijk zichtbaar, zo ontdekten we later. Wiep heeft de watervallen nog vanuit een helikopter gezien wat ook heel mooi was.
After Matobo we drove 500km to Vic Falls. On the way we had the record of 18 police check points. We were stopped at 5 of them but after showing our passports, drivers licences, working braking lights, fire extinguishers, reflectors, insurance papers and so on we were fine and allowed to drive on.
The Victoria Falls were very impressive to see. At this time of year the falls contain the highest amount of water; every second 5500 square meter of water falls downwards! Even 100km further the falls are still visible, we found out later. Wiep did a helicopter flight to see the falls from above which was brilliant.
In Vic Falls hebben we uiteraard de watervallen bekeken die maar bij de helft van alle viewpoints echt zichtbaar waren omdat de waterhoeveelheid van de watervallen in deze tijd van het jaar het grootst is. Maar liefst 5500 kubieke meter water dendert iedere seconde naar beneden! Het was zeer indrukwekkend om het geweld van de watervallen van dichtbij te zien. Tot 100 kilometer verderop is de opstijgende waterdamp nog duidelijk zichtbaar, zo ontdekten we later. Wiep heeft de watervallen nog vanuit een helikopter gezien wat ook heel mooi was.
After Matobo we drove 500km to Vic Falls. On the way we had the record of 18 police check points. We were stopped at 5 of them but after showing our passports, drivers licences, working braking lights, fire extinguishers, reflectors, insurance papers and so on we were fine and allowed to drive on.
The Victoria Falls were very impressive to see. At this time of year the falls contain the highest amount of water; every second 5500 square meter of water falls downwards! Even 100km further the falls are still visible, we found out later. Wiep did a helicopter flight to see the falls from above which was brilliant.