Op 23 juni reden we Kaapstad binnen!!!! Het was lekker weer en de Tafelberg lag er fantastisch bij. We hebben onze veilige aankomst uiteraard goed gevierd hier J
De reis die we gemaakt hebben was ongelooflijk gaaf en we hopen er door middel van dit blog een beetje een indruk van te hebben kunnen geven. 

On 23 June we drove into Cape Town!!! The weather was nice and the Table Mountain looked fantastic. We celebrated our safe arrival heavily of course J
Our trip has been incredibly cool and we hope our blog gave a nice impression of it. 

Een paar getallen: / A few numbers:

-We hebben 29.743 kilometer gereden van Arnhem naar Kaapstad
-Dit hebben we gedaan in 143 dagen
-Het gemiddelde is hiermee 208 kilometer per dag
-De grootste afstand die we op een dag hebben afgelegd is ruim 1000 kilometer (Arnhem – Innsbruck, Abu Dhabi – Riyad, Riyad – Jeddah)
-We hebben 4871 liter diesel getankt
-Het gemiddelde verbruik was 1 op 6,1
-We zijn door 23 landen heen gereden
-We hebben 0 (!) lekke banden gehad
-We hebben geen enkele (!!!) bekeuring gehad (ok eentje dan, maar die vonden we niet terecht en hebben we niet betaald)

-We drove 29.743 kilometres starting from Arnhem end ending in Cape Town
-We drove this in 143 days
-The day average is 208 kilometres
-The biggest distance we’ve covered is more than 1000 kilometres (Arnhem – Innsbruck, Abu Dhabi – Riyad, Riyad – Jeddah)
-We used 4871 litres of diesel
-On average we drove 6,1 kilometres per litre
-We’ve passed 23 countries
-We had 0 (!) punctures or flat tyres
-We got 0 (!!!) fines (ok 1 fine, but we didn’t agree with it so we didn’t pay)

Bedankt voor het volgen van ons blog en voor de leuke comments die we regelmatig kregen. Het was altijd leuk om te merken dat er mensen met ons mee leefden.
Binnenkort volgt er uiteraard een update over het goede doel: Save the Rhino!!

Thank you for following our blog and the nice comments we got regularly. It was always nice to know that there were people thinking of us and following our journey.
Soon there will be an update of course about our charity: Save the Rhino!!

Ali gaat nog 3 weken door Zuid-Afrika toeren met Buster en Suzanne waarna zij terugvliegen naar Nederland. De auto hopen we te verkopen hier in Kaapstad en als dat niet lukt verschepen we ‘m terug en verkopen we hem in Nederland.
Wiep gaat vanaf 1 juli beginnen aan zijn fellowship knie chirurgie hier in Kaapstad.  

Ali will travel for 3 weeks in South Africa with Buster and Suzanne and then they’ll fly back to The Netherlands. We’re hoping to sell the car here in Cape Town and if we don’t find a buyer we’ll ship it back to the Netherlands to sell it there.
Wiep will start his Orthopaedic Knee fellowship here in Cape Town on the 1s of July. 

Hieronder nog wat fotocompilaties van wat we zoal zijn tegengekomen onderweg: 

Here some compilations of the roads we’ve taken and what we've seen on the way:

Bij de grensovergang van Botswana naar Namibië deed zich hetzelfde probleem voor als bij de vorige grensovergang: het was alleen mogelijk om de wegenbelasting te betalen in Namibische dollar of in Zuid-Afrikaanse rand. Gelukkig was er dit keer een functionerende pinautomaat een paar honderd meter over de grens… De eerste overnachting in Namibië hebben we op een simpele campsite doorgebracht om de dag erna door te rijden naar Waterberg Plateau NP. Daar zijn we via een steile route het plateau opgelopen waarbij we een mooi weids uitzicht hadden. We verbleven daarna bij “Waterberg Wilderness Lodge / Campsite” met een bijbehorend privépark. We hoorden dat de kans om hier witte neushoorns te zien vrijwel 100% is, dus die gelegenheid konden we niet aan ons voorbij laten gaan. Ook hier waren er weer allerlei extra maatregelen getroffen om de neushoorns te beschermen. Zo blijft een ranger gedurende de hele dag in de buurt van de neushoorns om ze in de gaten te houden.
Na een half uurtje door het park gereden te hebben, gingen we de auto uit en liepen we een stukje de bosjes in.., en daar zagen we opeens een mannetje en een vrouwtje staan! Ze waren ontzettend groot, het mannetje had een gewicht van zo’n 3500 kilogram. De ranger hield ze in de gaten en steeds kwamen ze iets dichter bij ons in de buurt. Het mannetje kwam op een gegeven moment zelfs gevaarlijk dichtbij. De ranger kende ze gelukkig zo goed dat hij precies wist wat ze zouden doen. Op een gegeven moment leek het hem toch beter als we langzaam achteruit zouden lopen richting de auto, want die stond ongeveer vijftig meter van ons vandaan, terwijl de twee neushoorns op ongeveer tien meter stonden… Toen we terugliepen, zette het mannetje het opeens op een rennen. Bewapend met een meter lange stok, waarmee hij in de lucht zwaaide, en ‘stop-stop-stop’ roepende, zorgde hij ervoor dat de neushoorn zich weer omdraaide. Daarna naderden ze ons tot slechts een paar meter afstand, best wel spannend en ongelooflijk gaaf deze bedreigde, prehistorisch uitziende dieren van zo dichtbij mee te maken. We hebben wel anderhalf uur met ze doorgebracht en het was een van de coolste wildlife ervaringen die we hebben meegemaakt in Afrika.

Nu we toch bezig waren alle dieren af te turven die we nog wilden zien, gingen we naar een cheetah conservation stichting. Cheetahs zijn heel moeilijk in het wild te spotten maar komen in Namibië nog veel voor. Het zorgt vaak voor conflicten met boeren, die cheetahs afschieten om hun vee te beschermen. De organisatie waar we waren vangen cheetahs op die in het wild niet zouden overleven, bijvoorbeeld jongen als hun moeder omgekomen is. Verder zoeken ze naar andere oplossingen voor boeren zoals het trainen van Anatolische herders die in de buurt van het vee blijven en er zo voor zorgen dat cheetahs op afstand blijven.

Now that we had spotted almost all the animals we wanted to, we wanted to complete our list and visited a cheetah conservation organisation. Cheetahs are hard to spot in the wild but there are still many of them living in central Namibia. This raises conflicts with farmers who shoot cheetahs to protect their livestock. The organisation we visited adopts cheetahs that wouldn’t survive in the wild, for example baby cheetahs after their mother got killed. They also search for solutions and try to work together with farmers, there was a programme for example in which Anatolian Sheppard dogs are trained to protect cattle from cheetahs. 

Na deze cheetah-ervaring vervolgden we de trip naar Etosha NP, maar eerst moesten we een geschikte plek vinden om de eerste wedstrijd van Nederland te kijken! En dat lukte, bij Etotongwe in Outjo, waar we met een heel stel Namibiërs de ongelooflijke overwinning op Spanje hebben gezien. De Namibiërs steunden Nederland net zo fanatiek als wij, net zoals heel veel Afrikanen trouwens!

After the cheetah experience we drove to Etosha NP, but first we had to find a place where we could watch the first Worldcup match of The Netherlands! We found a very good spot, Etotongwe in Outjo and watched the incredible victory on Spain with a lot of Namibians who supported us as fanatic as we did, like many Africans by the way!

In Etosha hebben we de ouders van Wiep ontmoet, die bezig waren aan een reis van Kaapstad naar Victoria Falls. We hebben een hele goede maaltijd voor ze gemaakt (al zeggen we het zelf) met gebakken aardappeltjes en een mooi stuk ossehaas op de braai en gezellig om een kampvuur gezeten.

Etosha NP bevat een hele grote zoutvlakte en is heel anders dan alle andere parken; droog, verre uitzichten en bijzondere luchten door de weerkaatsing van het zout. Er zijn verschillende waterholes waar je zittend op een bankje de dieren naar je toe kan zien komen. Zo waren er op een avond maar liefst negen zwarte neushoorns bij de waterhole. Ze maakten de meest bizarre geluiden die je tot ver kon horen. Een mooie afsluiter van onze bezoeken aan de vele gave parken in Afrika waar we geweest zijn.

In Etosha we met Wiep’s parents who were on an overland trip from Cape Town to Victoria Falls. We made them a very nice meal with beef filet on the braai and baked potatoes and had a nice evening around the campfire.

Etosha NP is a different park than any other park in Africa due to the huge salt pan: it’s dry, there are wide views and special colours in the sky because of the reflection of the salt. There are some waterholes where you can go and sit and see the wildlife coming toward you. On one evening there were 9 black rhinos at the waterhole, very special. They made strange loud noises. It was a great final of all the nice parks we’ve visited in Africa.

Bij het uitrijden van het park kregen we als toegift ook nog eens een troep leeuwen met kleintjes te zien die een giraf te grazen hadden genomen, slechts enkele uren eerder..

When we drove towards the exit gate of the park we got another bonus and saw a group of lions with little ones eating and protecting the giraf they had killed a couple of hours earlier.. 

We reden naar Swakopmund met als hoofddoel wedstrijd nummer twee te zien. Swakopmund zelf was helemaal niets aan en deed nogal desolaat aan zo in de wintertijd. Maar de overwinning die we hebben mogen zien in een Duitse kroeg was te gek!! 3-2!!!

We drove to Swakopmund with one goal: watching the second match of The Netherlands. The city was desolate and very quite in this winter period. But the second victory we got to see in a German bar was great, 3-2!!!

Van Swakopmund reden we door naar Spitzkoppe, een van de mooiste plekken in Namibië waar we ook op een van de gaafste plekken van deze reis verbleven. De kleuren van de rotsen bij zonsondergang en zonsopgang waren fabelachtig en ook de Afrikaanse sterrenhemel was er weer een zoals we in Nederland helaas nooit zien. De foto’s spreken voor zich:

We went to Spitzkoppe, one of the most beautiful places in Namibia and one of the coolest sites we stayed overnight during this trip. The rocks colouring red at sunset and sunrise were fabulous and the African sky at night was once again amazing. Here are the pictures:

De laatste plek die nog op onze lijst stond om te bezoeken voordat we naar Kaapstad zouden rijden was ook geen verkeerde: het duingebied bij Sossusvlei. Bij aankomst waaide het enorm en de komende dagen hield deze zandstorm niet op. We wilden natuurlijk graag Dune 45 op maar met deze wind was het niet te doen. We besloten een dag te wachten en hebben ons vermaakt met het WK voetbal. Uiteindelijk zijn we ondanks de wind toch ’s ochtends vroeg de duin opgegaan. Voor vijf uur ging de wekker! De camera meebrengen was vanwege al het zand onmogelijk maar we hebben wel wat surrealistisch mooie foto’s kunnen maken met de telefoon. Onze schaduwen waren te zien in het zand dat van de duin af waaide..

Het stormde ook ontzettend in Sossusvlei en Deadvlei maar we gingen er natuurlijk toch even heen. Wat een bijzondere plekken zijn het..

The last spot to visit before we would drive the last bit to Cape Town was not a bad one at all: the dune area at Sossusvlei. When we arrived there a storm got started and would not stop anymore. We wanted to climb dune 45 of course but with this sandstorm that was almost impossible. We waited a day and watched some Worldcup matches but the next day we decided to go up the dune anyway. We couldn’t bring our camera because of all the sand but we managed to take some surrealistic looking pictures with our phone. Our shadows were visible in the sand that was blown off the dune by the wind..

In Sossusvlei and Deadvlei there was the same sandstorm but we didn’t want to miss it, they are very special places. 

En toen was het moment toch echt aangebroken…, en zetten we koers richting Zuid-Afrika!!! Het allerlaatste land, de allerlaatste kilometers…

And than there was the moment to…drive the last country of this trip….South-Africa!!!! The last kilometres!

De grensovergang tussen Zimbabwe en Botswana leek heel soepel te verlopen en we zeiden tegen elkaar dat we niet eens een verhaal voor op ons blog hadden.. Toen moesten we de wegenbelasting betalen. Dit kon met een kaart, of met de lokale munt, de Botswaanse pula. Uiteraard hadden we nog geen pula bij ons en wilden we betalen met een creditcard. Na verschillende keren geprobeerd te hebben, werd ons verteld dat er problemen waren met de verbinding en dat betalen met een kaart dus niet mogelijk was. Uiteraard was dit niet hun probleem, maar ons probleem. Het Carnet de Passage konden we achterlaten om vervolgens 7km verderop pula te pinnen, terug te rijden, de wegenbelasting te betalen en het Carnet weer op te halen. Aangezien onze dieseltanks zo goed als leeg waren en het oranje waarschuwingslampje al brandde (diesel is in Botswana ongeveer 20 dollarcent per liter goedkoper dan in Zimbabwe), waren we genoodzaakt om eerst naar een tankstation te rijden. Nadat ons nadrukkelijk verzekerd werd dat we hier wel met creditcard konden betalen en dat de verbinding dus goed was, lieten we beide tanks vullen met 260 liter diesel en wilden we betalen..., maar toen bleek er toch geen verbinding mogelijk te zijn.. Ons voorstel om dan met dollars te betalen werd geaccepteerd, maar dan wel met een wisselkoers waarbij we ongeveer 25% verlies zouden lijden. Het advies was nu om naar een nabij gelegen winkelcentrum te rijden en daar de benodigde pula’s te pinnen. Je raadt het al..., de ene pinautomaat functioneerde niet en de andere, iets verderop, accepteerde onze passen niet. Nu werden we doorverwezen naar Kasane, een stadje 10km verderop. We konden gewoon gaan en om een borg werd niet gevraagd, en heel even was de verleiding aanwezig om dan maar door te rijden.. In Kasane hadden we prijs! Ongeveer anderhalf uur later arriveerden we weer bij de grensovergang, konden we afrekenen en met ons Carnet vertrekken.

We konden onze weg naar de ingang van Chobe NP eindelijk voortzetten. Daar wilden we verblijven op een campsite in het park. De vrouw achter de balie kon ons alleen maar vertellen dat de public campsites volgeboekt waren tot en met het einde van juni en dat ze dus niks voor ons kon betekenen. Het leek ons zeer onwaarschijnlijk dat dit het geval was, maar we hadden al snel in de gaten dat we van haar weinig hulp konden verwachten. We besloten daarom om maar weer naar Kasane te rijden en daar een verblijfplaats te vinden.

The border crossing between Zimbabwe and Botswana seemed to be without any hassle and we said to each other that we would have no story about it on our blog! Then we had to pay the road tax. This was possible with a credit card or with the local currency, the Botswana Pula. We did not have Pula yet of course so we wanted to use our credit card. After trying a couple of times it turned out there was a network problem. Of course this was not their problem, but our problem. We had to leave behind our Carnet de Passage to drive to an ATM 7 kilometres ahead, drive back to pay the tax and collect the Carnet.

We belandden bij een luxe lodge aan de Chobe rivier waar we op het kampeergedeelte gingen staan en boekten voor de volgende ochtend een georganiseerde gamedrive in Chobe NP. Het is namelijk af en toe fijn om de eigen auto een dagje te laten staan en niet in alle vroegte je tent in te klappen en in te pakken om vervolgens later op de dag de tent weer uit te klappen en uit te pakken. Daarnaast zie je als je geluk hebt met een goede gids vaak meer dieren en krijg je ook nog eens interessante verhalen te horen.

Voor de gamedrive ging de wekker de volgende ochtend al om 5.15 uur, want om 5.45u moesten we ons melden bij de receptie. Daar aangekomen, realiseerden we ons dat we in veel toeristischer gebied waren beland: ongeveer 60 mensen -waarvan het grootse deel uitgedost in kaki kleurige safari kleding- hadden zich rondom de receptie verzameld en iedereen werd in groepen van 7-8 man ingedeeld. Het was bijna file rijden naar de entree van het park en we begonnen aan het rondje 'Riverfront'. De zonsopgang boven de Chobe was fenomenaal: een rode gloeiende bol die het water en haar omgeving fantastisch kleurde. Ondanks de zonsopkomst was het nog steeds ijskoud en waren wij ietwat optimistisch gekleed in onze trui, korte broek en slippers. We passeerden de inmiddels voor ons normaal geworden dieren zoals impala's, wrattenzwijnen, bavianen en visarenden totdat de gids via de radio vernam dat er ergens een troep leeuwen gespot was. Met een belachelijke snelheid van maar liefst 70-80km/u scheurden we in colonne richting die plek. Soms werd er zelfs getoeterd naar elkaar. Een bizar tafereel... Eenmaal bij de leeuwen aangekomen, die overigens op ongeveer 100 meter tussen de struiken lagen, bleken er zich al 15 auto's verzameld te hebben. Onze gids zorgde ervoor dat hijzelf een redelijke uitzicht op de leeuwen had, maar hield nauwelijks rekening met zijn gasten die achterin de auto zaten. Met veel moeite vingen we een glimp op van de leeuwinnen en na ongeveer 5 minuten gingen we er alweer vandoor, want het was tijd voor een koffiepauze. Bij een centraal gelegen picknickplek stonden vervolgens weer een stuk of 10 auto's waarbij iedereen de auto uit mocht om een oploskoffietje te drinken met een onsmakelijk koekje. Na deze pauze reden we alweer richting de uitgang van het park en het werd ons duidelijk dat het er meer om ging leeuwen af te vinken dan een mooie rit te maken. Al met al onze slechtste georganiseerde gamedrive ooit. Voor ons des te meer een reden om voortaan onze eigen ritten te maken zodat we zelf kunnen bepalen waar we heen rijden, hoe lang we ergens blijven, etc.

We gingen Kasane in om boodschappen te doen en om bij een bureautje te informeren of er echt geen overnachtingsplekken vrij waren in Chobe NP. Een erg vriendelijke dame, genaamd Teps, regelde voor twee dagen later een overnachting in Linyanti en voor de dag daarna een plek in Moremi… Alles bleek dus toch niet helemaal volgeboekt tot en met eind juni.. 's Middags hebben we via Teps een boottocht geboekt die absoluut fantastisch was! Olifanten, nijlpaarden, vele vogelsoorten en krokodillen zijn we in en rondom het water tegengekomen.
De zonsondergang was prachtig, het leek wel of er een laag folie over het wateroppervlak lag:

Omdat het bij terugkomst inmiddels alweer donker was, besloten we onszelf te verwennen en gebruik te maken van het uitgebreide buffet in het restaurant waarbij veel gerechten op het moment zelf bereid werden. Hier hebben we voor de tweede keer 'game' gegeten en wel wrattenzwijn en wildebeest. Erg lekker allemaal!
De volgende ochtend zijn we zelf op gamedrive gegaan en 's middags hebben we wat online zaakjes geregeld bij het zwembad, om 's avonds zelf de braai aan te steken.
De dag erna gingen we op pad richting Linyanti, maar eerst wilden we weer langs de rivierbedding rijden. Helaas waren we net iets te laat voor de mooie zonsopgang, maar  daardoor vermeden we wel de georganiseerde karavaan. We hadden weer geluk en zagen een luipaard in een boom en 100 meter naast het luipaard lagen nog drie leeuwinnen onder een struik en dat maakte deze rit tot een hoogtepunt.
Na een lange tocht via Savuti resteerde ons, een uur voor zonsondergang, nog een hele zanderige weg richting Linyanti van ongeveer 35km. Een paar keer leken we vast te komen zitten en hadden we de low gearing nodig. Twee minuten voor zonsondergang arriveerden we en konden we kwartier maken aan de rivier. Naast ons stond een Duits koppel, Dani en Philip, woonachtig in Zwitserland. We waren hen in Kasane al tegengekomen. Zij maken regelmatig reizen door Afrika met hun Landrover Defender. Na een praatje gemaakt te hebben, gingen zij door met koken en gingen wij de vandaag geschoten luipaardfoto's bekijken op de laptop. Op een gegeven moment zei Wiep 'volgens mij komt er iemand aangelopen', waarop Ali zich omdraaide en in een flits van een seconde twee enorme slagtanden op zich af zag komen. Een grote mannetjes olifant schrok blijkbaar net zo als wij en maakte een waarschuwingsaanval richting ons en we wisten niet hoe snel we achter de auto moesten duiken. Dit tegen alle adviezen in, want we wisten wel dat je in zulke gevallen het beste stil kan blijven staan en dan heel langzaam naar achteren lopen. Maar ons instinct besloot in deze situatie dus anders... Gelukkig draaide de olifant zich op ongeveer 3 meter van onze stoelen om, om vervolgens richting onze Duitse buren te lopen. Wiep riep 'neighbours, elephant!!' waarop zij gelukkig op tijd in hun auto konden springen. Want ook bij hen maakte hij een waarschuwingsaanval en kwam hij op een meter afstand van hun auto tot stilstand. Hij had daarna weinig zin om weg te gaan, want maar liefst een uur hebben we allebei in de auto gezeten en gewacht totdat de olifant een beetje doorgelopen was…

De volgende ochtend zijn we doorgereden naar Moremi NP. De gave zandweg moesten we weer helemaal terug en daarna nog een behoorlijke afstand over een hele kronkelige en hobbelige weg door het park. Eenmaal bij Moremi aangekomen, moesten we nog ongeveer drie uur rijden tot de campsite, precies het aantal uren tot zonsondergang. Het was hier veel rustiger dan in Chobe en na een uur waren we nog geen andere auto tegengekomen. We kwamen aan bij een moerassig gedeelte en besloten na inspectie om ervoor te gaan omdat we geen enkele andere doorgang konden vinden en we geen tijd meer hadden om helemaal een andere (om)weg te kiezen. We zetten Buster in de 4wd maar nog geen 15 meter later zaten we muurvast. Achteruit lukte niet meer en vooruit ook niet. Enkele grote taken bleken de auto tussen de wielen op te liften waardoor we totaal geen grip meer hadden. We haalden alles uit de kast om er uit te komen: sperdifferentieel voor- en achter, low gearing, zandladders.., niets leek te helpen. Gelukkig waren er geen krokodillen, althans.., die hebben zich niet laten zien, want we stonden tot onze knieën in de zompige modder. De lier was nog onze enige redding en na verschillende pogingen lukte het om ons eruit te lieren. Regelmatig dachten we dat de kabel zou knappen, maar gelukkig gebeurde dat niet..

Na deze heftige tocht en het laatste gedeelte flink doorgereden te hebben, bereikten we alsnog vlak voor zonsondergang de campsite. Daar was verrassend genoeg totaal niet bekend dat wij zouden arriveren, maar er waren plekken zat beschikbaar. Dani en Philip hadden er ook graag de nacht doorgebracht, maar zij hadden al van tevoren te horen gekregen dat er geen plek was.. Als je in Afrika te horen krijgt dat iets vol is, moet je hier dus nooit genoegen mee nemen en gewoon nog een (paar) keer proberen en dan komt het bijna altijd goed. 's Avonds waren we doodmoe en gingen we om half negen al de tent in, maar niet voordat we nog even een korte ontmoeting hadden met een hyena, die plotseling op enkele meters van ons opdook terwijl wij onze tanden aan het poetsen waren, wat is Afrika toch cool…

The following day we drove on to Moremi NP, taking the cool sand road again. In Moremi we had to drive for about 3 hours to the campsite, which would be around sunset. After driving for about an hour of so we hadn’t seen any other car in the Park yet. We arrived at a swampy area and there seemed to be no other road in order to bypass it. After having inspected the area we decided to go for it, put Buster in 4wd, but after about 15 metres we were completely stuck and couldn’t move forward or backward. We tried everything: the sand ladders, differential lock front and back, low gearing but without result. There were some big branches under the car and none of the wheels had any grip because of that. Fortunately there didn’t seem to be crocodiles in the water when we got out and were knee deep in the water. The only rescue we had was to winch ourselves out so we tied the cable to a tree. After different attempts thinking the cable might break we finally got out…
We reached the campsite just in time again. Not surprisingly nobody knew we would be staying there but there ware enough sites available. Too bad for Dani and Philip who also wanted to stay there but they were told it was fully booked. Again the lessons to not always believe what is said in Africa when trying to arrange a reservation or something else. We were tired and wanted to go to bed early but had a short meeting with the resident hyena first, who was only a few metres away from us while we were brushing our teeth, yeah Africa is cool…

De volgende ochtend reden we alweer vroeg het park in en al na een paar honderd meter zagen we vijf wilde honden in het gras liggen. Het was duidelijk dat zij nog in de slaapmodus zaten en we besloten na een kwartiertje door te rijden. Na een mooie ronde door het park gingen we nog even terug naar de wilde honden-plek en we hadden geluk. Ze zaten midden op de weg en niet veel later kwamen vanuit een andere richting drie andere wilde honden aangerend, waarschijnlijk terug van de jacht. De foto's spreken voor zich!

The next morning we saw a group of 5 wild dogs waking up in the grass when we had just left the campsite. Nothing much happened so we did a nice round first and when we came back we saw them again on the middle of the road. A bit later the group of 5 was united with the other 3 members of the group that had probably been hunting, it was great to see:

Eén van de dieren die nog op onze verlanglijst stond, was de hyena bij daglicht. Onderweg naar de uitgang van Moremi NP hadden we geluk! Maar liefst zes hyena's waren bezig om de laatste stukken van een grote prooi te verorberen, terwijl de jakhalzen, maraboes en aasgieren op hun beurt aan het wachten waren.

We were still hoping to see hyenas at daylight and when we drove to the exit of Moremi NP we were lucky! Six hyenas were eating the last bits of an earlier kill. Around them the marabous, vultures and jackals were waiting for their chances. 

We vervolgden onze rit naar Maun in de Okavango Delta. Dani en Philip bleken naast ons te staan en we besloten samen een vlucht te maken boven de Delta. We hadden gehoord dat dit zeer de moeite waard was en dat klopte: van bovenaf krijg je een mooi overzicht van de grootte en uitgebreidheid van de delta en het is fantastisch olifanten en andere dieren op deze manier in hun natuurlijke omgeving te zien:

We drove to Maun in the Okavango Delta. We met Dani and Philip again and we did a scenic flight with them above the Delta. We heard good stories about it and the stories were right, it was a great overview of the Delta and very cool to see animals like elephants in their natural surroundings: 

Een dag later hebben we een Mokoro trip gemaakt waarvoor we eerst per motorboot naar de Mokoro vertrekplaats zijn vervoerd. We merkten dat het echt winter was nu want het was ijskoud in de ochtend. In de Mokoro kregen we nu de Delta van dichtbij te zien.

We did a Mokoro trip the following day. We were brought to the departure place by motorised boat. We got to feel the winter again since it was very cold in the morning. We got to see the Delta up close now and did a nice walk with a guide. 

We kregen in Maun ook te maken met ons eerste echte probleem met de auto: muizen!! We kwamen erachter dat een aantal etenswaren waren aangevreten en we zagen muizenkeutels liggen. We maakten er werk van en legden een lokaas spoor van broodkruimels aan, die steeds snel weer verdwenen. Op een gegeven moment openden we 1 van de laden, een muis schrok en sprong zo via de rand van de lade naar buiten. Probleem opgelost, dachten we… In de dagen erna begon het te stinken in de auto tot dit onhoudbaar werd. We haalden de auto leeg, veegden alle keutels weg maar zagen verder niets. Het werd duidelijk dat er wel een tweede, dode muis moest zijn.. Toen het ondanks een luchtverfrisser echt niet meer uit te houden was hebben we doorgezet en zijn begonnen we met het demonteren van de koelkast, vervolgens de houten opberg boxen en uiteindelijk het ladensysteem.. Na het deksel hiervan verwijderd te hebben kwamen we de boosdoener tegen…

In Maun we had the first serious problem with the car: mice!!! We found out they had been eating of our food and we saw mice faeces. We made a trail of bread crumps that disappeared quickly every time again. At some point we opened one of the drawers and a mouse suddenly jumped out of the drawer onto the ground. Problem solved we thought… But in the following days a very bad smell developed inside the car and it got worse and worse. We emptied the car and cleaned it but this didn’t help. When the smell became so bad despite an air refresher we took everything out again, uninstalled the fridge, the storage boxes we had made in the car and finally the drawer system. After removing the top we found the evil dead mouse..