Here is our Iran update, a bit later then planned due to the fact that the site was blocked in Iran.
Op 16 februari reden we naar de Turks-Iraanse grens, volledig mentaal voorbereid op een alcoholloze periode van twee weken. Aan de Turkse kant moesten we eerst een tijdje wachten omdat de stroom was uitgevallen, maar na de formaliteiten en het afschudden van een ettertje dat vond dat hij ons had geholpen en geld eiste onder dreiging van het gooien van een steen naar de auto, reden we de poort door naar Iraans grondgebied. Dit deden we onder streng toezicht van een boos kijkende Khomeini, waarvan een grote afbeelding bovenop een heuvel stond. We hebben op dat moment maar geen fotootje gemaakt.
Een Iraniër, bewapend met een mitrailleur en een bivakmuts op, wachtte ons op. Hij bleek een ontzettend aardige kerel te zijn die ons van harte welkom heette in Iran. Hij legde ons uit wat de bedoeling was. Wiep moest langs bij een beambte in een hokje die na 5 minuten z'n paspoort afstempelde, Ali moest naar binnen naar een kantoortje. Iedereen was nieuwsgierig en heette ons welkom in Iran. Daarna moest het Carnet de Passage nog gestempeld worden. We gingen terug het kantoor in en wat volgde was een onbegrijpelijke procedure waarbij zeker 10 officials het Carnet uitvoerig bekeken, een krabbeltje of een handtekening zette, een praatje met ons maakte, en vervolgens het Carnet weer doorgaven aan de volgende persoon. Maar uiteindelijk hadden we de juiste stempels. Een mannetje liep nog met ons mee en vertelde ons onderweg dat alcohol in Iran verboden is. Even de achterdeuren openmaken was voldoende inspectie van de auto en alles wat daarin zat.
We reden Iran in! Het doel was Tabriz en aangezien de grensprocedure allemaal wat langer duurde dan verwacht kwamen we daar pas in het donker aan. Onderweg werd er voortdurend naar ons getoeterd en kregen we duimpjes. Ook kwam er iemand naast ons rijden die zijn raampje opendeed en ons whisky te koop aanbood. Nadat we dit hadden afgeslagen, scheurde hij lachend weg over de vluchtstrook. We kwamen er al snel acher dat lijnen op de weg niets betekenen in Iran. Ook knipperlichten worden niet gebruikt, inhalen kan aan alle kanten en op de vluchtstrook achteruit rijden om een gemiste afslag te pakken bleek volledig normaal.
Bordercrossing Turkey – Iran
On February 16th we drove to the border with Iran, ready for a two week period without alcohol. First we had to wait a while at the Turkish side, because there was no electricity. After the formalities we were allowed to drive to the Iranian side. From the top of a hill, a huge Khomeini portrait was looking down at us with an angry look on his face. So we decided not to take any pictures…
An Iranian guard with a machinegun was waiting for us. He turned out to be a really nice guy and he welcomed us in Iran. He explained us what to do; Wiep had to go to an official who stamped his passport after five minutes, Ali had to go to an office for the same procedure. Everybody was very curious to us and our car. Now we had to have our Carnet de Passage stamped so we headed back to the office. Then a very bureaucratic procedure took place; at least ten officials studied the Carnet, had a chat with us, signed something and passed it to another official, and son on. But in the end we had the correct stamps. A guy walked with us to the car and explained us that alcohol is not allowed in Iran. A quick look in the car was a sufficient check to him.
We drove our car into Iran! We wanted to reach Tabriz, but since the procedure at the border took a bit longer than expected, we arrived in the dark. On the way to Tabriz people were pushing their horn continuously and giving us thumbs up. At some point a guy passed us on the right, and offered us whisky to buy. After kindly rejecting his offer he drove off with a big smile.
We soon found out that marks on the roads mean nothing in Iran. Direction lights or any other lights on your car are not necessary to use. You can take-over where and whenever you want, and it’s normale to drive in reverse on the highway when you’ve missed an exit.
Tabriz
Vervolgens reden we Tabriz binnen en maakte we pas echt kennis met het Iraanse verkeer. Heel kort samengevat zijn de regels als volgt: er zijn geen regels. Als je ergens een gaatje ziet moet je erin duiken, anders doet iemand anders het, of kun je rekenen op een flinke portie getoeter. Op een kruispunt kijk je niet naar de andere wegen, je rijdt er gewoon op, ook al blokkeer je al het verkeer dat eraan komt vanaf links. Dit hadden we allebei echt nog nooit meegemaakt. We moesten rijden op de kaart, want voor de Garmin bestaat niks geschikts in Iran. We konden absoluut niet vinden waar we heen moesten (omdat alles in het Farsi geschreven was) en kwamen terecht middenin de spits op de drukste straat van Tabriz. Daar eenmaal doorheen wisten we eigenlijk nog steeds niet waar we waren of waar we heen moesten. Ondertussen werden we nog steeds van alle kanten verwelkomd en zagen we voor het eerst een straatbeeld met alleen maar gesluierde vrouwen. Uiteindelijk bood iemand ons zijn hulp aan en nadat we verteld hadden naar welk hotel we wilden, zei hij dat we achter hem aan moesten rijden. Dat was gelijk een hele goede Iraanse rijles, want nadat er een keer of 5 meerdere auto's tussen ons in waren gekomen en onze helper weer ergens was gestopt met zijn waarschuwingslichten aan konden we hem goed bijhouden. Na een minuut of 20 waren we bij ons hotel.
When driving into the city of Tabriz we really experienced Iranian traffic. The rules can be summarized like this: There are no rules. If you spot a little bit of space, you have to take it, or someone else will; do not ever look behind and on a crossing the right of the strongest counts. We had never seen anything like this! Unfortunately we had to plan our route by old-school road-map, which is quite a mission impossible with all the signs in Farsi language, so we ended right in the middle of rushhour in the busiest street of the city. Meanwhile people kept on welcoming us and waving at us. After one and a half hour we still had no idea where we were or where we had to go to. Fortunately we got help from a guy who told us to follow him, which was a very useful lesson in Iranian driving. After we lost him about five times we succeeded to follow him without problems and after about 20 minutes we reached our hotel.
Het verkeer in Tabriz:
In Tabriz hebben we rustig aan gedaan om een beetje te wennen aan Iran. Op straat werden we door een Iraniër aangesproken die ons wel wilde rondleiden in de belangrijkste moskee. We zijn ook naar de bazaar geweest die de grootste en oudste is van Iran en een wirwar is van allemaal kleine zaakjes waar alles wordt verkocht wat je maar kunt bedenken; van geitenkoppen tot gouden nephorloges en van regenpijpen tot heel veel soorten noten en kruiden.
We gingen ergens wat eten en direct werd de 15-jarige zoon van de eigenaar opgetrommeld omdat die een beetje engels sprak. Middenin een gesprek pakte de eigenaar ineens een kleedje en ging uitgebreid bidden. Dat was niet de eerste keer dat we dat zouden zien.
We merkten hoe ongelooflijk aardig Iraniërs zijn. Continu wilden mensen weten waar we vandaan kwamen en werden we welkom geheten. Nederland wordt met name geassocieerd met bloemen, voornamelijk tulpen, het symbool voor martelaarschap in Iran en zichtbaar op vele afbeeldingen op straat van martelaren die omgekomen zjn in de Irak - Iran oorlog, waarschijnlijk ongeveer een miljoen mensen waaronder vele jongens vanaf een jaar of 10 die de mijnvelden werden ingestuurd.
Ook voetbal was een graag aangehaald onderwerp waarbij meestal Van Basten, Gullit, Rijkaard, Robben en Van Persie werden genoemd.
The hotel in Tabriz was arranged by Mojtaba, an acquaitant of Suzanne and was very good (Dear Mojtaba, thanks again for all your help during our stay in Iran!).
Our first meal in Iran cost Wiep a piece of one of his molars because of a stone in the bread. We were told this was normal and it had to do with the tradional preparing method of the bread. Fortunately Wiep had no further problems.
In Tabriz we took it easy to get used to Iranian life. For the first time we saw all the veiled women on the streets. A guy that we met gave us a tour through the bazar which is the oldest and biggest in Iran, and to the most important Mosque in Tabriz.
The bazar was impressive with loads of small shops selling everything like goat heads, fake watches, all kinds of spices, etc.
We went to a small restaurant and immediately the 15-year-old son of the owner was called, since he spoke a little english. In the middle of a conversation the owner suddenly started to pray for about 15 minutes. This was not the first time we would see this.
The Iranians were amazingly friendly. A lot of people wanted to chat with us and welcome us to Iran. The Netherlands is mainly associated with tulips, an important martyr symbol in Iran and visible on numerous illustrations of martyrs in the streets who died during the Iraq-Iran war (probably about a million people, also a lot of boys from the age of 10 who were sent into the mine fields).
Soccer is also a favorite subject for Iranians, and they all know Gullit, Van Basten, Rijkaard, Robben and Van Persie.
Kandovan
Na 2 nachtjes in Tabriz zijn we via Kandovan naar Qazvin gereden. Kandovan is een bergplaats met woningen uitgehouwen in rotsen waarvan sommige al meer dan 800 jaar oud zijn en nog steeds bewoond worden.
Hieronder wat pics:
After 2 nights in Tabriz we drove to Qazvin via Kandovan. Kandovan is a mountain village with houses in rocks, some of them more than 800 years old and still inhabited.
Here some pics:
This is one of the many wall illustrations of the "2 K's", you saw them everywhere; Khamenei, the current highest leader of Iran, and Khomeini, his predecessor who was the highest leader since the Islamic Revolution in 1979. It is clear that Iran is a theocracy.
De eerste keer tanken in Iran was mooi!! Er geldt een pasjessysteem: iedereen heeft recht op 60 liter benzine per maand voor 400 Toman per liter, of 4000 Rial. Daarna wordt het 700 Toman per liter. Er bestaan namelijk 2 geldeenheden in Iran, heel overzichtelijk. Alle bankbiljetten zijn in Rial, maar iedereen praat en denkt in Toman. Het duurde even voordat we daar mee om konden gaan..
Hoe dan ook, 400 Toman komt overeen met…. 9 eurocent!!! Oh yes! Maar eigenlijk moet je dus een pasje hebben. Ook hier kregen we weer te maken met de behulpzaamheid van Iraniërs. We hoefden zelf nooit iets te doen (alleen maar te zeggen dat we diesel wilden), en een mannetje van het benzinestation regelde dat een aantal vrachtwagenchaufferus, meestal vier of vijf, een deel van de diesel afstonden waarop zij recht hebben (uiteraard meer dan mensen met een personenauto), zodat wij onze tanks iedere keer weer vol konden gooien met 270 litertjes diesel voor bijna niks :-)
Fuelling up in Iran was great! There is a card-system and every citizen has a right on 60 liters of petrol every month for 400 Toman, or 4000 Rial a liter. If you want to buy more petrol the price goes up to 700 Tomans. There are two currencies in Iran, very efficient. All the banknotes are in Rial, but everybody thinks and talks in Tomans. It took us a while to get used to this. However, 400 Toman is…. 9 eurocents!! Oh yes! But we did not have a card to get diesel. Again we experienced the kindness of Iranians. We never had to do anything, but saying we needed diesel and everything was arranged for us. An employee of the petrol station arranged that we got part of the diesel of 4 or 5 truck drivers (who were of course allowed to higher amounts of petrol). There was never a truck driver who refused to help us. On time a truck driver even gave us his spare big jerrycan full with diesel, Filling up our car to 270 liters of diesel for almost nothing was a lot of fun!
De volgende stop was Qazvin, een stad die een paar honderd kilometer van Teheran ligt. Het zoeken naar een hotel en het omgaan met het Iraanse verkeer (lees: ons behoorlijk agressief gedragen) ging ons steeds beter af. We waren gelijk vrienden met een groep Iraniërs van de winkel naast ons hotel. Toen ze wisten wat het beroep van Wiep was werd hij gelijk geconsulteerd in verband met de nekklachten van een oom. Nadat hij zei dat hij toch echt geen uitspraken kon doen omdat hij niet wist hoe bijvoorbeeld de MRI-scan eruit zag, werd deze erbij gehaald.. De oom is inmiddels helemaal hersteld natuurlijk.
De volgende ochtend werden we rondgeleid door de stad door onze vrienden en hebben we een museum bezocht over de Sjah's.
Next stop was Qazvin, a city a few hundred kilometers away from Tehran. We were allready getting better in finding a hotel and coping with Iranian traffic (meaning behaving us quite aggressively). We made friends with a couple of guys who were working in the shop next door. After finding out the profession of Wiep he was consulted about the neck problems of an uncle. Even the MRI-scan prints were arranged to analyze these on the street..
Kamal thanks for your tour in Qazvin, it was very good!!
Vanuit Qazvin hebben we ons avontuur vervolgd richting Dizin, een 'fashionable' (volgens de Bradt-guide) ski-oort ongeveer 65km ten noorden van Teheran. Qazvin uitrijden was geen enkel probleem. Op de snelweg richting de hoofdstad zijn we regelmatig tolpoortjes gepasseerd; meestal werden we weer vrolijk 'welcome in Iran' geheten en konden we zonder ook maar een Iraanse Rial (of Toman) betaald te hebben, doorrijden. Eén keer kregen we zelfs een handvol snoepjes van de tolwegbeamte. Eenmaal in de buurt van Teheran bleek het nemen van de juiste afslag richting Dizin een stuk moeilijker dan gedacht. Alle borden in het Perzisch en een wirwar aan op- en afritten deden ons in het spitsuur van Teheran belanden. Het heeft ons vervolgens ongeveer 2 uur gekost om Teheran weer uit te komen en op de goede weg naar Dizin te belanden. De route ging dwars door de bergen en leverde fantastische plaatjes op.
After Qazvin we drove to Dizin, which was supposed to be a fashionable ski-area according to the Bradt guide. It’s about 65 kilometers north of Tehran. Getting out of Qazvin was no problem. On the highway we almost never had to pay toll. Instead we were welcomed in Iran or even got a hand full of candy’s once.
In Tehran we couldn’t find the right exit to Dizin and we got stuck in the rush hour. It took us about 2 hours to get to the right road through the mountains, which was very scenic.
De volgende dag zijn we op tijd de berg opgegaan, ski's en schoenen gehuurd, tickets gekocht en de eerste lift in. De liften zijn in de jaren 80 waarschijnlijk overgenomen uit de Oostenrijkse Alpen, want de 'Bitte Aussteigen'-bordjes hingen er nog steeds. Ook was de verhouding skiën / in de lift zitten ietwat anders dan het huidige systeem in de Alpen. Echter, de sneeuw daarentegen was fantastisch: licht en toch gepakt. Ook was er een tentje op de piste met Illy-koffie, iets waar we al dagen naar aan het smachten waren. De pistes waren vrij rustig, waardoor we lekker door konden skiën. Al met al een gave ervaring om in Iran op de lange latten gestaan te hebben.
We booked a room in a hotel, which must have been very chic some 35 years ago, but clearly had not been maintained since the start of the Islamic revolution. Toilets hardly flushed, the heating couldn’t be turned off, the shower hardly gave any water and there was a nice artificial light atmosphere.
In the restaurant we met two dutch guys and a girl who were Iran-fans and came skiing for the third time. They told us about the good snow conditions and good off-piste possibilities.
The following day we arranged ski’s, shoes and tickets and went up the mountain. The ski-lifts must have been taken over from Austria a couple of decades ago since the Austrian “bitte aussteigen” signs were still there. The ratio being in the ski-lift to skiing was a bit higher than we were used to. But that didn’t matter since the snow conditions were indeed very good. There also was a nice hut with Frisky Radio electronic music and good (Illy) coffee, something we had been looking forward to since quite a while.
The slopes were not busy and we had a great skiing day. It was a cool experience.
De volgende ochtend zijn we vertrokken richting Teheran. Dit keer beter voorbereid, omdat we de plattegrond van de stad van tevoren hadden gedownload. Hierdoor konden we offline gebruik maken van deze kaart op de iPhone van Wiep.
The next morning we left to Tehran. This time we were prepared better and had downloaded maps and saved them in cache on our I-pad.
We vonden een geschikt hotel in Teheran, maar om de auto veilig te kunnen parkeren moesten we wel eerst de banden leeg laten lopen en wat gewicht op de auto hebben om deze onder een poort door te kunnen krijgen.
We thought we had seen the worst traffic in Iran, but that was before Tehran. But we started to like it and as a matter of fact after Tehran we felt it got a bit boring…
We found a good place to stay in Tehran, but in order to park the car safely we had to flatten our tyres and get some more weight on the car so we could pass the gate.
's Middags zijn we de Milad Tower opgegaan, een in 2007 gebouwde toren van 435 meter hoog. De winkels op de onderste verdiepingen en alles er omheen deed behoorlijk westers (lees: Amerikaans) aan. De dames waren in Teheran ook duidelijk een stuk progressiever; de hoofddoek zorgde voor minimale haarbedekking en onder de bedekkende kleding werden modieuze hoge hakken gedragen. Wel zijn er gescheiden rijen en beveiligingschecks voor mannen en vrouwen, waarna deze rijen weer bij elkaar samen komen, beetje vreemd..
In the afternoon we went up the 435 meter high Milad Tower, which was built in 2007.
The shops and atmosphere were the same as you would expect in a western city and that is something we did not ecpect. However here all the ladies were veiled, although they were dressed in a much more progressive way compared to what we saw until now. The hair was only very partially covered and very high heel shoes were no exception. There were separate waiting que’s and security checks, but after the checks men and women came together in the same row, a bit odd..
Hieronder het uitzicht vanaf de Milad Tower / This is the view from the Milad Tower
Indrukwekkend waren wel de vele anti-USA uitingen op gebouwen.
In the evening we had a nice dinner and smoked our first Sheesha (only permitted for men in designated area’s).
Furthermore in Tehran we visited the Golestan Palace, went to the Bazar and to the Azadi monument, which was ordered to be built by the last shah of Iran.
We liked Tehran from the top, but inside the city it’s a polluted, crowded, noisy and ugly place. We couldn’t really discover any nice buildings.
The many “down with USA” political illustrations on the buildings were impressive.
Na Teheran zijn we doorgereden naar Kashan, een relaxt stadje bekend om een aantal mooie 19e eeuwse paleisjes die neergezet zijn door rijke families, die met name in Perzische tapijten handelden. Toen we wat rondliepen kwamen we langs een moskee waar luid gepreekt werd. We dachten dat er een gebed gaande was dus bleven op een afstandje staan kijken. Voordat we het wisten werden we uitgenodigd door Ali, de kleinzoon van de persoon voor wie op dat moment de begrafenisceremonie plaatsvond. Ook daarbij waren we dus van harte welkom, nauwelijks voor te stellen in Nederland. We mochten ook naar binnen in de moskee en kregen allerlei speciaal bereide hapjes en uiteraard thee, de nationale drank sinds de komst van de engelsen.
After Tehran we drove on to Kashan, a laid-back town which is knowm for the nice 19th century palaces where rich trading families lived. They made their fortune on Persian carpets mainly.
When walking around in Kashan we passed a mosque and thought a prayer was going on. We kept a distance but before we knew it we were invited by Ali. It turned out that a ceremony took place for his grandfather who had recently died. We were invited to join the ceremony in the mosque and were offered all kinds of nice food and of course a lot of tea, which is the national drink in Iran since the english came into the country. It’s hard to imagine that a foreigner would be invited at a funeral in The Netherlands
Ali whenever you’re in The Netherlands let us know!
De volgende bestemming was Abyaneh, een 13e eeuws bergdorp op 2500 meter hoogte en een zogenaamd Zoroastrische plaats, een religie die voor de Islam groot was in Iran maar nu nog maar een kleine minderheid vertegenwoordigt. Onderweg reden we langs een 'nuclear enrichment facility' waarover veel ophef geweest is in het westen. Op meerdere strategische plaatsen stond afweergeschut opgesteld..
The next destination was Abyaneh, a 13th century mountain village at a height of 2500 meters and a so called Zoroastric town, a religion that used to be big in Iran before Islam came. Nowadays they are a small minority in Iran. On the road to Abyaneh we passed a nuclear enrichment facility about which a lot has been written in the western media. On multiple strategic places anti missile installations were placed.
Eeeeeeh...
We gingen verder naar Esfahan. Hier keken we naar uit, want we hadden veel Iraniërs er al vol trots over horen praten. En ook belangrijk: de temperatuur ging eindelijk een beetje omhoog! Esfahan is inderdaad een mooie stad. Het was de hoofdstad van het Perzische Rijk in de periode dat de Safavid familie aan de macht was en volgens Iraniërs heb je "de halve wereld" gezien als je deze plaats bezocht hebt. Er zijn veel mooie oude bouwwerken en er is het grote bekende plein Maydan-e Imam van 500x160 meter, drie keer groter dan het San Marco plein in Venetie.
Het mooiste vonden we de Masjed-e Jame, een moskee die er al sinds de 10e eeuw staat en steeds verder is uitgebreid.
We hebben ook veel met jongeren gesproken en allemaal vertelden ze dat ze absoluut niet religieus zijn en zich met tegenzin aan de opgelegde regels houden. Jonge vrouwen hebben een hekel aan de hoofddoek die ze moeten dragen. In de progressievere steden gaan vrouwen er losser mee om en zie je volop hoge hakken en veel make-up maar de hoofddoek blijft, omdat dat nou eenmaal verplicht is. We zagen ook opvallend veel jongeren die een neuscorrectie hebben ondergaan en nog rondliepen met de pleisters op de neus.
Ze omschreven dat er 2 groepen mensen zijn in Iran: mensen van de overheid die in hun eigen (religieuze) wereld leven, de macht willen behouden en het geld hebben, en de rest. Er is wel hoop op verandering met de nieuwe president, maar die verandering zal langzaam gaan, denken ze.
Heel vaak wilden Iraniërs ook weten wat wij van Iran dachten voordat we er geweest waren en hoe we er nu over denken. Allemaal willen ze benadrukken dat ze geen slecht volk zijn (daar waren wij inmiddels natuurlijk ook al achter gekomen) Ook hebben wij regelmatig gevraagd of zij denken dat er atoomwapens worden gemaakt, maar dat weten ze natuurlijk niet zeker. Zo'n beetje de helft denkt dat dit wel zo is, en de andere helft niet.
We continued our trip to Esfehan. We were looking forward to Esfehan since we heard a lot of good stories about it from Iranians. And also important: there would be a comfortable temperature outside.
The city was indeed very nice. It was the capital of the Persian Empire during the rule of the Safavid family and according to Iranians you’ve seen “half the world” when you’ve been to Esfehan. There are a lot of nice old mosques and palaces and there is the huge Maydan-e Imam square of 500 by 160 meters, three times bigger than the Piazza San Marco in Venice.
We liked the Masjed-e Jame mosque the best. This mosque has been there since the 10th century and has been extended in the centuries after.
In Esfehan we spoke a lot with younger people. They all told us that they are not religious at all. They follow the rules but do not like it. Young girls hate the fact that they have to cover their hair. In the more progressive cities they try to be flexible with the rules and high heels and a lot of make-up are no exception. But the hairs are still covered, a bit.. We saw many young people who had undergone a nose correction; they still had the bandage or plasters on their noses.
Many times people told us there are 2 kind of people in Iran: people from the government who live in their own (religious) world, have the power and the money, and the rest. People do have hope that things will change with the new president, but they think change will come very slow.
Often Iranians wanted to know what we thought about Iran before we were there, and whether our opinion had changed. They all want to emphasize they are not bad people (which we obviously found out already). We asked a couple of times whether people believed that nuclear weapons are made, but they simply do not know. About half thinks they are being produced, and half of them does not think so.
After Esfehan we drove to Shiraz where we arrived at the end of the afternoon.
Shiraz
Na even gezocht te hebben naar een hotel met private parking waar Buster in zou passen. Uiteindelijk in een uurtje gevonden.
Na een (alcoholvrij) biertje op pad gegaan richting het Shapouri House waarin een bar en restaurant gevestigd is.
Binnen eerst nog een Iraans theetje gedronken en niet veel later kwamen twee Nederlandse jongens (rond de 20 jaar) ook de bar binnen. Nederlandse koppen herken je echt meteen en we knoopten een praatje met ze aan. Uiteindelijk samen een hapje gegeten en elkaars reisverhalen uitgewisseld. Erg dapper van hen om op die leeftijd al een reis naar Iran, Nepal en India te ondernemen, dat hadden wij onszelf niet zien doen!
After a while we found a hotel with a secured parking place for our car who now got the nickname Buster. After an alcohol-free beverage we went to Shapouri House to have drinks and dinner.
We met two dutch guys of about 20 years old, it’s not hard to recognize dutch people when you’re abroad. They were backpacking through Iran, Nepal and India, very brave at that age we thought!
Persepolis
De volgende dag zijn we naar Persepolis gegaan. Een klein jochie heeft de laatste tien minuten nog meegereden om ons de weg te wijzen. Hij wilde zelfs de entree voor de parkeerplaats voor ons betalen. Het leek ons wel verstandig om dit keer een gids in te huren zodat we wat meer achtergronden te horen zouden krijgen.
Persepolis bestaat uit overblijfselen van een aantal paleizen van het Perzische Rijk van onder andere Darius de Grote 500 AC. Deze gebouwen zijn speciaal gebouwd om het Perziche Nieuwjaar te vieren, welk jaarlijks op 21 maart is (de dag dat de winter plaatsmaakt voor de lente). Tijdens dit feest kwamen alle onderdanen van de verschillende bevolkingsgroepen langs met geschenken voor de sjah. Dit tafereel is ook afgebeeld in de muren van het paleis. Ook zijn er kleitabletten gevonden waaruit blijkt dat in de tijd van Xerxes I (de zoon van Darius de Grote) de arbeiders in het paleis betaald werden voor hun diensten. En als er iemand arbeidsongeschikt raakte dan werd voor het gezin zorggedragen. Ook werden vrouwen doorbetaald tijdens hun zwangerschapsverlof.
Aan al het moois komt een einde, zo ook aan Persepolis, want na de verovering door Alexander de Grote is alles platgebrand. Daken waren van hout en daar is dus niets meer van over, ook zijn alle kostbaarheden door hem buit gemaakt.
The next day we visited Persepolis. A boy drove with us the last 10 minutes to show us where to go. He insisted on paying the parking costs for us, but we refused this of course. We took a guide to get some more background information about Persepolis.
Persepolis is the remains of a palace complex built by Darius the Great and his successors around 500BC. The palaces were probably built for Newyear’s celebrations every year on the 21st of March (when spring replaced winter). All the different populations of the Empire came to bring gifts to the shah. This is illustrated in detail on the walls of the palaces.
Also stones with inscriptions were found with evidence that all the employees and construction workers were being paid monthly. If an employee was not fit for work due to illness care was taken for his family. Pregnant women got leave and kept their salary.
Unfortunately Persepolis was burnt to the ground by Alexander the Great. As the roofs were made of wood there’s nothing left of that. The story goes that 3000 camels were needed to transport the treasure.
Naqsh-e Rustam
Op advies van onze gids zijn we vervolgens doorgereden naar Naqsh-e Rustam. Dit zijn drie begraafplaatsen van onder ander Darius de Grote en Xerxes I. Allemaal erg indrukwekkend om gezien te hebben.
Na deze interessante uitstapjes zijn we weer teruggereden naar Shiraz (om onderweg nog eens het hele tankritueel te herhalen) waar we nog een rondje door de wijk van ons hotel gelopen hebben. Op een steenworp afstand lag dit fort en verder de inmiddels wel bekende winkeltjes.
Our guide advised us to go and seen Naqsh-e Rustam. There are four tombs there, ao from Darius the Great and Xerxes the 1st. An impressive site.
We drove back to Shiraz after we filled up our fuel tanks with the same ritual as before. We walked around a bit and saw the nearby fort.
Na Shiraz gingen we naar de laatste plaats in Iran, Bandar-e Lengeh, waar we de ferry wilden pakken naar Dubai. Het was een lange rit. We gingen van het grote plateau af en reden via een prachtig berggebied naar de kust. De GoPro maakte overuren.
After Shiraz we hit the road for our last destination: Bandar-e Lengeh, where we wanted to take the ferry to Dubai. It was a long drive. We descended gradually off the big Iran plateau through a very nice mountain area, we couldn’t stop using our GoPro.
En toen brak het moment aan dat we de papieren voor de auto moesten gaan regelen. Nadat we met onze Landcruiser naar een ander gedeelte van de haven werden gedirigeerd, werden we voorgesteld aan het mannetje dat ons zou helpen om de papierhandel in orde te maken. Stel je een Iraanse Joop Braakhekke voor, met accent, polsbewegingen, buik (en nog net geen koksmuts) en dan heb je een aardig beeld bij zijn voorkomen. Omdat de tijd langzaam maar zeker begon te dringen, de autopapieren moesten immers volgens hem uiterlijk voor 14.30 uur geregeld zijn, begon hij zijn mannetje achter de balie achter z'n broek aan te zitten. Deze was daar alleen niet toe bereid en besloot om eerst maar eens te gaan bidden, om vervolgens met lunchpauze te gaan. Minuten tikten weg en we vroegen aan 'onze Joop' of het nog wel allemaal haalbaar was en het enige wat hij daarop antwoordde was 'Insjallah' (als God het wil)… Rond 13 uur leek er schot in de zaak te komen; papieren werden bekeken, ons Carnet de Passage werd door vier verschillende officials aan een kritische blik onderworpen, een krabbel op een ander papiertje volgde en vervolgens konden we met dat papiertje naar een ander kantoor, gelegen op de eerste verdieping. Daar aangekomen moest 'Joop' dat papier inleveren bij een andere official, en werden wij door een beveiligingbeamte verzocht om met hem mee te lopen. Hij begeleidde ons naar een aparte kamer waarin twee banken stonden, uiteraard weer de foto's van de '2 K's' en een grote metalen ring aan het plafond bevestigd was. We konden plaatsnemen op de bank en toen voltrok zich een soort van soapserie voor onze ogen. Twee managers voerden werkzaamheden uit (eentje bladerde door stapeltjes papieren heen, verplaatste deze stapeltjes een paar centimeter op z'n bureau, keek dan weer naar de telefoon, dan weer naar de stapeltjes papieren. Dan stond hij weer op en liep in slow-motion naar de telefoon, daar aangekomen toetste hij een nummer in, bleef even aan de telefoon, liep weer naar een stapeltje papieren, bladerde door de eerste twee A4-tjes, legde de stapeltjes weer weg, ging op z'n stoel zitten en dat tafereel herhaalde zich ettelijke maken. De andere manager was ondertussen een half uur bezig met het maken van 1 kopietje en het faxen van een document. Ons keurden ze geen blik waardig. Ali wees Wiep vervolgens op de metalen ring die aan het plafond hing en maakte een grap dat als het allemaal niet goed zou komen, we waarschijnlijk aan die ring opgehangen zouden worden. We moesten bijna moeite doen om niet in een slappe lach uit te barsten.
Na een geruime tijd zo gezeten te hebben, stelde opeens een van de mannen een vraag aan ons: wat ons beroep was, waar we vandaan kwamen, etc… Het geven van antwoorden hierop was een stuk lastiger omdat hij nauwelijks engels sprak. Gelukkig kwam 'Joop' ook de kamer weer binnen en loodste hij ons door het vragenuurtje heen. Met een ondertekend papiertje konden we uiteindelijk de kamer verlaten en konden we naar een ander loket. 'Joop' werd steeds gestresster, omdat hij in de gaten kreeg dat de tijd begon te dringen. We renden door de gangen van dat gebouwtje van loket naar loket, van krabbel, naar stempel en van stempel naar krabbel, om vervolgens een geruststellend knikje te krijgen van 'Joop'. Op dit moment was alles goed, volgens hem.., maar of de toekomst ook goed zou zijn, dat was uiteraard weer in de handen van God. Na 4 uur geregel hadden we ei-de-lijk de papieren voor de auto in orde (inclusief het Carnet de Passage) en konden we onze wagen de boot op rijden.. Dit ging vervolgens gelukkig vrij soepel en toen kwamen we er achter dat onze auto de enige was in het hele ruim van het schip… Maar goed, boeien, we hadden Buster op de boot en we konden verder!
Toen terug naar ons eerste kantoortje om de tickets voor onszelf te kopen. Naief als we waren, dachten we dat we dat snel voor elkaar zouden krijgen; na ongeveer 2,5 uur hadden we onze eigen tickets binnen. Ali heeft nog meegeholpen om alle informatie achter de computer in te voeren, want de tiksnelheid van de ticketverkoper was vergelijkbaar met dat van een vingerloze opa.
Na in totaal meer dan 7 uur bezig geweest te zijn hadden we dan onze tickets binnen. Een half uur later (18 uur) werden we verzocht om ons te melden bij de ingang van de ferry. Deze zou alleen pas om 20.45 uur open gaan. We werden door iedereen doorgelaten, zodat we als eerste in de rij stonden. Een hoge official vond het interessant om ons eerst apart in zijn kantoor te nemen en ons vragen te stellen over ons verblijf in Iran. Uiteindelijk bleek het weer een gezellig praatje waarin hij alleen maar wilde aantonen hoe leuk hij het vond dat er buitenlanders naar Iran kwamen. Wiep durfde hem vervolgens zelfs 'de opdracht' te geven om onze kaarten voor het thuisfront naar het postkantoor te brengen; hij verzekerde ons dat hij dat zou regelen. Het is dus even afwachten of de kaartjes ook daadwerkelijk aankomen…
Eenmaal op de boot, bleek dat we om 23.00 uur nog steeds stil voor wal lagen. En dan…, dan begint de boot eindelijk te varen. Omdat de boot de hele nacht zou waren, besloten we onze tent voor het eerst te gaan gebruiken, zodat we wat lekkerder konden slapen dan op de bankjes in de passagiersruimte. Jammergenoeg vlogen we de eerste paar uur van links naar rechts door de tent, maar omdat we zo moe waren, zijn we gelukkig toch een paar uur in slaap gevallen.
's Ochtends rond 7.45 uur werden we wakker en bleek dat we al in de haven van Dubai voeren. Snel de tent uit en de boel weer ingepakt. Toen we daarmee klaar waren, was het ruim al open en konden we met de bus richting de douane van Dubai.
We arrived late in the evening. Beforehand we informed about the ferry in 2 hotels. Twice we were guaranteed that everything would be fine when we would show up on the day of departure before 2pm, it was not necessary to make a reservation. When we arrived at the ticket office at 10.30am we first heard that it was impossible to take the ferry of that day, there was no space for our car and we had to wait for 2 days. There was no one we spoke English and another passenger tried to help us. After a while there was someone who spoke English. He informed us we could take the ferry today but had to pay for that: 900 dollars for the car and 80 dollars a person. And of course some extra costs for a “fixer”. We knew this was not the regular price and protested. When the guy found out we didn’t have Iranian license plates so we did not have to change them for our own, the price for the car suddenly went down to 600 dollars. After this there was no space for negotiation anymore, so we agreed.
Now we had to arrange the car paper work. We had to drive our car to another part of the port and were introduced to our fixer. He made us think of a famous dutch cook (Joop Braakhekke) and his manners were hilarious. Since the clock was ticking (everything had to be arranged by 2.30pm), he started to chase a guy behind a desk. But this didn’t really work, since this guy decided to go praying first, and then have lunch. Time went by so we asked Joop whether everything would be ok. His answer was: “Insjallah” (with gods will)…
After a lot of photocopies of documents and Joop rushing from one office to another things seemed to speed up a bit. Now people were really looking into our papers, our Carnet was studied by 4 different officials and after a signature here and some other signing there we could continue to another office at the first floor. Joop had to go somewhere with some papers, and we had to follow a security official. He took us to a room with two couches in it, of course 2 big pictures of the “2 K’s”, and a big metal ring attached to the ceiling.. We had to take place on the couches and in the next half hour we observed some sort of soap series; 2 managers were doing “office work” (one guy took some papers, sorted them, then put these papers a couple of centimeters away, to repeat this procedure over and over again.. Every couple of minutes he also studied his mobile phone. Sometimes he stood up, walked in slow-motion to another phone, dialed a number, but nothing happened, then walked back, did the ritual with the papers again, and so on..
The other manager was working on making one photocopy and trying to send a fax, for 30 minutes.. They both never looked at us. Ali pointed Wiep to the metal ring attached to the ceiling en was joking we would be hanged there if things didn’t work out. It was hard not to start laughing very loud.
After 45 minutes or so one of the managers suddenly asked us where we were from, what our profession was, etc. It was hard to explain things since he hardly spoke any English. Fortunately Joop was back and helped us answering the questions. With a new-signed paper we could continue to the next stage. Joop started getting stressed since time was almost up. We ran from one office to another, getting new papers and signed letters, and finally there were stamps, which are always a good sign. Finally Joop informed us everything was all right, but of course it was for god to decide whether this would also be the case in the future. After many hours we could finally drive our car onto the ferry. This was an easy job since het it was completely empty and our car was the only to be shipped.
So far our update on Iran!